„Bestie” Joyce Carol Oates

I stało się! Polubiłam Joyce Carol Oates. Kiedyś próbowałam czytać jedną z jej długich powieści, ale po około trzydziestu stronach się poddałam. Teraz sięgnęłam po „Bestie” i zachwyciłam się. Klimat tej książki oraz styl pisarski Oates wywarły na mnie wielkie wrażenie. Nie dziwię się już, że amerykańska autorka jest kandydatką do nagrody Nobla.

„Bestie” to opowieść o niezwykłych wydarzeniach z życia pewnej kobiety. Na początku mamy opis wizyty w Luwrze. Czterdziestodwuletnia Gillian dostrzega Totem, który wzbudza w niej wiele wspomnień. Totem ten wykonała Dorcas – żona profesora Andre Harrowa, w którym Gillian kochała się w okresie studiów. Fascynacja profesorem sprawiła, że Gillian interesowała się także jego żoną. Była to ekstrawagancka rzeźbiarka, która co pewien czas wybierała jedną ze studentek męża na swoją praktykantkę. Wyróżniona dziewczyna spędzała czas w ich domu, ale nikomu nie mogła się tym pochwalić. Oczywiście Gillian marzyła o zaproszeniu...

I tyle o akcji. Rozwój miłości, czy może raczej obsesji Gillian ukazany został w sposób fascynujący. Czujemy niepokój i udrękę dziewczyny, śledzimy jej kontakty z profesorem. Choć akcja toczy się w studenckim kampusie, panuje nastrój grozy, tajemniczości. Czytelnik czuje, że w powietrzu wisi coś złego i czyha na nieśmiałą Gillian, że z profesorem i jego żoną związana jest jakaś mroczna tajemnica. I że liczne pożary wybuchające w akademikach nie mogą być dziełem przypadku.

Profesor nie należy do mężczyzn przystojnych i zadbanych, a jednak bardzo studentkom się podoba. Z lubością cytuje im wiersze D.H. Lawrence'a, którego uważa za najmądrzejszego autora. Tłumaczy im, że najważniejszą sprawą w życiu człowieka jest miłość, ale nie ta z obowiązku, do rodziny i do ojczyzny, lecz ta zmysłowa, erotyczna. Zachęca je do prowadzenia dziennika, w którym opisywałyby intymne sprawy nie tylko swoje, ale też swoich znajomych i rodziców. Gillian jako jedyna ma opory przed takim odsłanianiem swojego wnętrza. 

„Bestie” zostały napisane frapującym, trzymającym w napięciu, bardzo plastycznym językiem. Pochłonęłam je z zachwytem, jedynie zakończenie mnie zawiodło. Gdy dowiedziałam się, czym w zaciszu domowym zajmują się Dorcas i Andre, poczułam rozczarowanie. Wyobrażałam sobie, że ci nietuzinkowi, inteligentni ludzie ukrywają jakąś niezwykłą tajemnicę, tymczasem ta tajemnica okazała się banalna.

Moja ocena: 5/6.

---

Joyce Carol Oates, „Bestie”, przeł. Ewa Górczyńska, Bellona, 2007.