„Pejzaż miejski” Gieorgij Siemionow

Nie wszystkie książki wydane w serii KIK są dobre. „Pejzaż miejski”, po który sięgnęłam wczoraj, spodoba się tylko miłośnikom klimatów radzieckich. Jest to opowieść o dwóch braciach – Borysie i Fiedi. Bracia bardzo się kochają, wciąż się odwiedzają, dzwonią do siebie. Zwracają się do siebie pieszczotliwymi słowami, czasami nawet się całują. W krąg przyjaźni i czułości zostały również wciągnięte ich żony. Maryna, żona Fiedzi, uważa, że Borys ma zły wpływ na jej męża. Gdyby źle gotowała czy też zapominała o robieniu zakupów, Fiedia z chęcią by jej wybaczył, ale wyrażać się źle o jego bracie?! O nie, tego nie wolno!... Więc kiedy Maryna popełniła ten nietakt, że powiedziała coś nieprzyjemnego o Borysie, zbulwersowany Fiedia ją porzucił. 

Uff, przyznam szczerze, że kiedy czytałam o tej braterskiej miłości, chwilami robiło mi się niedobrze. Słyszałam oczywiście o patologicznych uzależnieniach dorosłych synów od matek, ale z przypadkiem tak silnej zależności od brata jeszcze się nie spotkałam. Fiedia, przedstawiany przez autora jako człowiek wrażliwy, sentymentalny, ciągle płaczący z byle powodu, wzbudza tylko pogardę. 

W „Pejzażu miejskim” Gieorgij Siemionow opisał więc ogromną braterską miłość i perypetie małżeńskie Fiedi, odkrył sekrety dobrze sytuowanego Borysa, przedstawił nam niezwykłą Rosjankę Raję, pozachwycał się Moskwą i ukazał trochę obyczajów z lat osiemdziesiątych, na przykład obchody z okazji Dnia Armii Czerwonej 23 lutego. Fiedia, który nigdy nawet nie służył w wojsku, otrzymał wtedy od pań z pracy kwiaty i słodkie upominki. Tak honorowano wszystkich mężczyzn w wieku poborowym.  

A jakim stylem posługuje się Siemionow? Oto próbka:

Granice święta rozszerzyły i ubarwiły kobiety i stało się ono świętem prawdziwie narodowym, przeobrażając się ze święta armii narodowej w święto męstwa i wytrwałości całego narodu, dobrze wiedzącego, kogo kochać, a kogo nienawidzić, niosącego w swej ogromnej duszy ideały dobra i sprawiedliwości, których bronić w razie niebezpieczeństwa będą wszyscy bez wyjątku*. 

Z powyższego fragmentu widać, że to styl pełen wielkich słów, przy tym Siemionow jest bezkrytyczny wobec swoich rodaków. Mieszkańcy ZSRR niosą w swojej „ogromnej duszy ideały dobra i sprawiedliwości” i basta. Autor pisze o bohaterach z jakąś irytującą czułością, trzydziestoletniego Fiedię nazywa Fiedieńką, często używa pieszczotliwych wyrazów, zdrobnień. Pasowałoby to do książki dla dzieci, ale w powieści dla dorosłych drażni. 

Moja ocena: 3/6.

---

* Siemionow Gieorgij, „Pejżaż miejski”, tł. Rojewska-Olejarczuk Ewa, PIW, 1987, str. 216.