Istnieją hiperaktywni grafomani...

Istnieją hiperaktywni grafomani, płodzący dwie opasłe powieści w ciągu miesiąca, i autorzy, którzy na napisanie książki przeznaczają kilka, a nawet kilkanaście lat. I jednych, i drugich spotyka ten sam los: czytelnik albo ziewa przy ich dziełach, albo z dumą mówi: pochłonąłem jednym tchem! Ciekawa jestem, czy to „jednym tchem” pisarze uważają za komplement. Bo przecież ktoś, kto poświęcił powieści zaledwie kilka godzin i natychmiast sięgnął po coś nowego, raczej jej nie przeżył i niewiele z niej zapamiętał. Może pisarze woleliby, by czytelnik podziwiał ich książkę przez wiele dni, delektował się nią, płakał przy niej?

Dawno, dawno temu dostęp do książek był ograniczony i wówczas każda wydawała się skarbem, każdą czytano wielokrotnie, z czcią. Dziś mamy ich za dużo, poza tym wmówiono nam, że przy czytaniu ważna jest nie jakość, a szybkość. Zaczyna się to już w pierwszych klasach podstawówki. Pochwały otrzymuje nie to dziecko, które czyta książki dokładnie i umie o nich opowiedzieć, tylko to, które wypożyczyło ich najwięcej. Tak samo z blogerami. Za najpopularniejszych uważa się tych, którzy codziennie publikują recenzję i zostawiają komentarze na kilkudziesięciu innych blogach. Jak najszybciej, jak najwięcej – to się najbardziej liczy.

Teoretycznie miałam siedzieć w bibliotece tylko po osiem godzin, ale spędzałam tam całe dnie...

Ponieważ nie czytam tak dużo jak inni blogerzy, a nie chcę, by blog zarastał kurzem, od dziś będę na nim zamieszczała także swoje uwagi na różne tematy oraz co ciekawsze fragmenty książek. Zaczynam od „Na wysokim niebie”. Autorka, Danuta Awolusi, prowadziła kiedyś blog z recenzjami, ale rzadko na niego zaglądałam. Kiedy więc wypożyczałam z biblioteki książkę „Na wysokim niebie”, nie miałam pojęcia, że napisała ją blogerka. A książka opowiada o otyłej, bardzo samotnej dziewczynce, która z braku innych zajęć bezustannie czytała powieści. I oto podczas pewnych wakacji miła pani z biblioteki poprosiła ją o pomoc w inwentaryzacji zbiorów:

„Teoretycznie miałam siedzieć w bibliotece tylko po osiem godzin, ale spędzałam tam całe dnie, tracąc kontakt z rzeczywistością.

Moje ręce były czarne od kurzu i brudu. Skóra wyschnięta i zmęczona od gładzenia grzbietów i zapomnianych często kartek. Nie jestem w stanie powiedzieć, jakie zbiory zgromadziła nasza biblioteka, ale zapewne były to tysiące tytułów. Dla mnie jednak każda trzymana w rękach książka stawała się osobnym bytem, który zasługuje na pochwałę, uwagę, chwilę skupienia. Zachłannie podziwiałam okładki, czytałam opisy z tyłu, notki o autorach. Odginałam zagięte rogi, czasem przeglądałam fragmenty, gubiąc się w plątaninie fabuł, wydarzeń i bohaterów. 

Czułam się trochę jak kat, bowiem wiele tytułów od lat nie było wypożyczonych nawet raz, a niektóre książki okazywały się tak zniszczone, że nie nadawały się do czytania. Szybko zrozumiałam, że te porzucone piękności, czasem ułomne, dla wielu nieatrakcyjne, dla mnie są gwiazdami największego formatu. I nie miałam zamiaru nikomu ich oddawać. Pani Sabina powiedziała, że z ubytków mogę wziąć, co tylko będę chciała, więc kartonowe pudło stojące zawsze blisko mnie systematycznie wypełniało się po brzegi”.

Cytaty pochodzą z książki Danuty Awolusi „Na wysokim niebie” (Wydawnictwo Sol, 2013, str. 74-75).

„Swedenhielmowie” Hjalmar Bergman

Akcja „Swedenhielmów”, utworu dramatycznego o nieco szalonej, a zarazem sympatycznej rodzinie ze Sztokholmu, toczy się w ważnym dla niej dniu: oto ma się rozstrzygnąć, czy stary inżynier Swedenhielm otrzyma wreszcie Nagrodę Nobla. Wszelkie znaki wskazują na to, że jednak nie, ale jego dorosłe już dzieci nie tracą nadziei. Znajdują się na skraju bankructwa i pieniądze oraz sława bardzo by im się przydały. Nie przeczuwają, że nim nadejdzie wieczór, ich ojciec będzie miał większe zmartwienia niż czekanie na werdykt Komitetu Noblowskiego...

„Wróg ludu” Henrik Ibsen

„Wróg ludu” to jeden z najbardziej znanych dramatów Henrika Ibsena. Główny bohater nazywa się Stockmann. Przez wiele lat z trudnością utrzymywał żonę i dzieci. Brat, który jest burmistrzem, często mu pomagał finansowo, a w końcu załatwił mu dobrze płatną posadę lekarza w Zakładzie Hydropatycznym. Stockmann z zapałem wziął się do pracy i wkrótce dokonał straszliwego odkrycia: woda doprowadzana do uzdrowiska jest skażona, kuracjusze nie są leczeni, tylko podtruwani. Przygotował więc raport, który chce wysłać do gazet oraz członkom Zarządu. I zaczyna się...

„Koń z Hogget” Tarjei Vesaas

Akcja opowiadań ze zbiorku pt. „Koń z Hogget” toczy się w wiejskiej scenerii, a bohaterami są mieszkańcy wsi, nie tylko dorośli, ale też dzieci oraz zwierzęta. Tarjei Vesaas przedstawia ważne wydarzenia z życia tych postaci, a przy okazji dużo pisze o ich uczuciach, o przyrodzie, o pracach w polu i w lesie. Kilka opowiadań kończy się dramatycznie.