„Wyskoczyła jak ryba na powierzchnię wody, w której brakło tlenu, zaczerpnąć świeżego powietrza. Ale zaraz opadnie w głąb. Nie ma skrzydeł, nie wyrwie się w górę, bo i dokąd? Po co?” (s. 104).
„Jest jak wygaszony piec. Niełatwo będzie rozpalić ogień na nowo. Poza tym wszystko ma takie obolałe. Jedyna rzecz, jakiej pragnie, to cisza – głęboka, zbliżona do letargu. Przecież i drzewa, kiedy jesienią zrzucą liście, korzystają z takiej ciszy. Umrzeć na okres zimy, nie czuć, nie pamiętać” (s. 39).
„Kiedy się żyje? Jak sprawdzić, czy jeszcze jest się żywym? Czy można być i nie żyć? W jakim momencie to się kończy?” (s. 119).
„Niektórzy mogą żyć na pustyni, byle mieli co robić. Praca, obojętnie jaka, zwalnia ich od myślenia. Ale to automaty, kukły biologiczne” (s. 139).
„Nie ma co się łudzić. Nic innego niż to, co jest, nie nastąpi. Nie znajduje się, jak myślała, na stacji, w oczekiwaniu na pociąg, który kiedyś nadejdzie i dokądś ich zawiezie, lecz siedzi już w pociągu pędzącym w zawrotnym tempie, a hen, daleko, na horyzoncie, dokąd potrafi sięgnąć oczami, wszystkie semafory podniesione są do góry. Ta jazda – to jest właśnie to. Ona się liczy. Nic innego. Kiedy pociąg stanie, to już będzie koniec. Żadnej przesiadki, przerwy, odpoczynku, nic – po prostu koniec” (s. 47).
„Gdyby się nie odzywać, zastygnąć w sobie, zamrozić się” (s. 66).
„Jakie to okropne słowo: «musi». Całe życie człowiek coś musi lub powinien i tak bez końca. Trzeba wstać, kiedy się leży, trzeba się położyć po dniu pracy. Błędne koło. Nieustanny przymus. Zmusza głód, zmęczenie, obowiązek – wszystko. I nie da się wymówić posłuszeństwa. To by znaczyło tyle, co koniec” (s. 67).
A tutaj recenzja tej książki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz