„Misery” Stephen King

Z przeczytanych przeze mnie powieści Stephena Kinga do najlepszych zaliczyłabym Dolores Claiborne, Smętarz dla zwierzaków oraz Misery. Ta ostatnia jest najstraszniejsza. Jej główni bohaterowie to pisarz Paul Sheldon oraz wielbicielka jego twórczości Annie Wilkes.

Annie uwielbia pisane przez Sheldona książki o Misery (nawet swoją świnię nazwała tym imieniem), z niecierpliwością czeka na nowe tomy. Wyobraźmy sobie jej zdumienie, kiedy pewnej nocy, wracając do domu, zobaczyła, że ukochany pisarz leży poturbowany i nieprzytomny na drodze. Kobieta szybko zapakowała go do samochodu i zawiozła... dokąd? Do szpitala? Nie, nie do szpitala, lecz do swojego domu. Sama będzie go leczyć – jest przecież pielęgniarką, ma mnóstwo ukradzionych narkotyków. Poza tym będzie mu pomagać w pisaniu książek.

A teraz spójrzmy na tę samą sytuację z punktu widzenia pisarza. Ocknął się, czując ogromny ból w zmiażdżonych nogach. Z przerażeniem zorientował się, że nie przebywa w szpitalu, lecz w jakimś obcym pokoju, w towarzystwie kobiety, która twierdzi, że jest pielęgniarką. I może umiałaby wyleczyć jakieś drobne skaleczenia, ale nie tak poważne złamania, jakich doznał Paul. Poza tym Annie sprawia wrażenie osoby obojętnej na jego ból, ogarniętej obsesją. Daje mu jakieś tabletki, po czym każe... pisać. PISAĆ. Mocno ranny, uwięziony Sheldon musi nie tylko tworzyć nowe części przygód Misery, ale też budować fabułę w taki sposób, by podobała się szalonej fance.

King miał niesamowity, oryginalny pomysł na książkę. Udało mu się stworzyć klaustrofobiczną, duszną atmosferę oraz przekonujący portret maniaczki. Obserwujemy, jak uwięziony człowiek usiłuje wydostać się ze straszliwej pułapki. Wydarzenia mrożą krew w żyłach, ale wszystko jest realistyczne, ta historia mogłaby wydarzyć się naprawdę. Prawie cała akcja dzieje się w domu należącym do Annie, pomiędzy dwójką bohaterów, ale nie jest nudno.

Misery to także rzecz o procesie twórczym. Czytamy o torturach i o próbach ucieczki z pułapki, ale też o tym, jak pisarz wpada w pasję twórczą, jak w jego głowie rodzą się pomysły na książki. Przez powieść przewija się motyw Szeherezady – dopóki Paul pisze o Misery, Annie zostawia go w spokoju. Co się jednak stanie, gdy zabraknie mu pomysłów albo gdy napisane sceny nie spodobają się pielęgniarce?

Ciekawy, trzymający w napięciu thriller. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał, polecam.

Moja ocena: 5/6.