„Mój ocean niespokojny” Krystyna Siesicka

Krystyna Siesicka prosi trzy kobiety będące siostrami, czyli Alicję, Weronikę i Justynę, by podzieliły się z nią wspomnieniami, które mogłaby wykorzystać jako materiał na książkę. Wkrótce otrzymuje wiele kartek z notatkami. I te właśnie notatki oraz komentarze autorki tworzą powieść o pięknym tytule „Mój ocean niespokojny”. 

Wszystkie trzy siostry w młodości kochały się w tym samym chłopcu – Antku. Ostatecznie poślubiła go Alicja, która myśli, że on, marynarz, ma łatwiejsze życie, bo żegluje po spokojnych oceanach, podczas gdy ona, zmuszona do zajmowania się dorastającą, zbuntowaną córką Klimą, tkwi w oku cyklonu. Weronika z kolei nie ma ani męża, ani dzieci. Niewykorzystane uczucia macierzyńskie przenosi na siostrzeńców. Zawsze staje po ich stronie, nie krytykuje i nie narzeka, nic więc dziwnego, że ci uważają ją za idealną ciocię. A Justyna prowadzi pracownię krawiecką i wrogo patrzy na Anusię, dziewczynę swojego syna Pelucha.

Do ciekawszych bohaterów drugoplanowych należy tajemniczy Edwin. Choć ubrany jest czysto i nikomu nie robi nic złego, Weronika czuje lęk na jego widok. A widuje go całkiem często, bo zamieszkał na działkach ulokowanych tuż za jej domem. Kolejną niejednoznaczną postacią jest Rozalia, przyjaciółka Klimy. Ta dziwna nastolatka bez końca przesiaduje w mieszkaniu Alicji, jej siostry chce nazywać ciociami, a matkę – babcią. Alicja pokazałaby tej dziewczynie drzwi, ale powstrzymuje ją podejrzenie, że odegnałaby osobę rozpaczliwie poszukującą ciepła rodzinnego. A na to nawet ona, bezwzględna i samolubna, zdobyć się nie potrafi. Justyna mówi:

Ja myślę, że między nimi jest zwyczajne dziewczyńskie zauroczenie, wiesz, więcej niż przyjaźń, mniej niż miłość. Ja też kiedyś wariowałam na punkcie Hanki, która była o klasę wyżej ode mnie, i co? Nic. Alicja panikuje. Może dlatego, że zrobiły się modne małżeństwa homo, więc ona boi się o Klimę. Rozumiem to doskonale, bo też nie byłabym zachwycona, jakby moja synowa miała na imię Grzesiek albo Tadeusz, chociaż uważam, że jestem bardzo tolerancyjna[1].

W „Moim oceanie niespokojnym” występują zarówno osoby zamożne, jak i biedne, utrzymujące się ze zbierania puszek. Niektórzy mają mnóstwo krewnych, inni – żadnych. Ci drudzy albo próbują przykleić się do dużych rodzin, albo ograniczają do podglądania. Autorka pisze o samotności, o związkach damsko-męskich, o obcości pomiędzy przedstawicielami różnych pokoleń. Trudno powiedzieć, by kontakty matek z dziećmi przebiegały idealnie. Pomiędzy Alicją a Klimą wciąż dochodzi do konfliktów, Justyna najchętniej odegnałaby Anusię i zagarnęła syna tylko dla siebie, Letycja podczas odwiedzin u córek ma wrażenie, że te najchętniej odesłałyby ją z powrotem do Krakowa. Niby kochają matkę, ale niekoniecznie chcą z nią przebywać, preferując kontakt telefoniczny. 

Dla wszystkich bohaterek bardzo ważna jest przeszłość. Dumne są z prababki Klementyny, która w czasach, gdy kobietom nie pozwalano na samodzielność, zrobiła coś niebywałego: uniosła się honorem i odeszła od niewiernego męża. Porzuciła tym samym posiadłość Koguty Wielkie i dostatek. Ale choć musiała pracować i wychowywać dzieci w biedzie, bez wsparcia najbliższych, wytrwała w swoim postanowieniu. Alicja, Weronika i Justyna ciągle ją wspominają, zresztą często mają wrażenie, że prababkę rozumieją lepiej niż Klimę i Pelucha. 

Kilka cytatów: 

Czy twoim zdaniem Anusia jest ładna? Peluch twierdzi, że tak, ale przecież każdy ma swoją gęś, którą uważa za łabędzia[2].

Życie jest niekonieczne, konieczne jest żeglowanie. Piękna myśl, prawda? Spróbuj jednak być tej myśli żoną. Ja spróbowałam i może dlatego częściej niż inne żony zalewam się łzami[3].

A mnie przecież życie nauczyło, że w sprawach miłości nie warto nikomu zadawać pytań, bo potem i tak trzeba powiedzieć: nie rozumiem[4]. 

Moja ocena: 4/6.

---

[1] Krystyna Siesicka, „Mój ocean niespokojny”, Akapit Press, 2006, s. 45.

[2] Tamże, s. 90.

[3] Tamże, s. 23.

[4] Tamże, s. 95.