Śmierć w Wenecji, piękna nowela Tomasza Manna, spodoba się czytelnikom przyzwyczajonym do długich opisów i tolerancyjnym, gdyż treścią jej jest miłość podstarzałego pisarza do czternastoletniego chłopca. Zaniepokojonym od razu wyjaśniam, że pięćdziesięciolatek nie dąży do nawiązania bliższego kontaktu, zadowala się śledzeniem i podziwianiem obiektu swoich uczuć, a że chłopiec często przebywa na plaży, zakochany ma całkiem sporo okazji do obserwacji.
Miłość spadła na pisarza całkiem niespodziewanie. Zaczęła się od estetycznego podziwu i nie wiadomo kiedy zmieniła w bolesne pożądanie i niszczącą namiętność. Aschenbach przez cały czas ma świadomość, że on, człowiek bardzo szanowany i sławny w swoim kraju, zachowuje się śmiesznie i natarczywie. Boi się, że jego uczucie zostanie dostrzeżone przez opiekunów chłopca. Czuje się poniżony i bezradny wobec potężnej siły namiętności.
