„Moja droga do nowego życia” Dominiki Gwit, czyli nieudana walka z otyłością

Mało komu udaje się wyjść z otyłości trzeciego stopnia, i to bez operacji, ale niektórzy próbują, wierząc, że tę chorobę można pokonać dietą i treningami. Jedną z takich śmiałkiń była Dominika Gwit. Kiedy jej waga doszła do 104 kilogramów, aktorka postanowiła schudnąć. Dieta, ułożona specjalnie dla niej przez Konrada Gacę, miała polegać na drastycznym ograniczeniu podaży kalorii i całkowitym zakazie spożywania ziemniaków, pieczywa, cukru oraz potraw solonych. Gwit stosowała się do niej prawie przez rok. Zrzuciła około pięćdziesiąt kilogramów, ale zaraz potem nie tylko je odzyskała, ale nabrała ponad trzydzieści dodatkowych. Czy wobec tego warto było katować się przez rok głodówką, nagłaśniać swoją „metamorfozę” w telewizji i wydawać książkę? Moim zdaniem nie. Aktorka mądrzej by zrobiła, gdyby trochę poczekała, upewniła się, że zrzucenie wagi jest trwałe. Tymczasem ona już w trakcie pisania miała już dość dbania o linię i tyła sobie w najlepsze, ale nie zrezygnowała z opublikowania książki. Co zyskała? Trochę pieniędzy i sławy. Straciła zaś bardzo wiele, bo obcy ludzie poczuli się uprawnieni do komentowania jej wyglądu, do szyderstw, do wyszukiwania sprzeczności w jej wypowiedziach. Może gdyby nie ta autobiografia, hejtu byłoby mniej?...

Ale to nie moja sprawa, ja mogę tylko napisać, co przeczytałam w książce. Otóż jest ona połączeniem autobiografii z historią tycia i odchudzania się, przy tym aktorka co jakiś czas zmienia się w domorosłego psychologa i zarzuca czytelnika poradami oraz sentencjami w rodzaju „Życie jest kapryśne. Raz na wozie, raz pod wozem. To my sami decydujemy jednak o tym, co będzie jutro. Los czasem nam nie sprzyja, ale od nas zależy, czy się mu poddamy, czy nie. Jeżeli bardzo czegoś chcemy, musi się udać”. Tylko kto uwierzy, że musi się udać, skoro głosicielce tych poglądów się nie udało?

Przemyślenia aktorki pominę milczeniem, bo wydały mi się płytkie. Ciekawszy jest temat otyłości. Pani Dominika wyznaje, że odkąd pamięta, zawsze ważyła więcej, niż powinna. Lubiła jeść, i to bardzo. W przedszkolu sprzątała wszystko z talerzy, w szkole podczas przerw wciąż biegała do sklepiku, by kupić pączka albo batonika, a na studiach nie umiała powstrzymać się od pożerania pizz, czekolad i innych bomb kalorycznych. Chłopcy nie zwracali na nią uwagi, bolały ją kolana, nie dawała rady się schylić, skóra na udach wciąż była poobcierana. Wtedy właśnie autorka zdecydowała się na tę swoją słynną dietę. W przeddzień zaszalała – kupiła chipsy, opróżniła lodówkę. A potem zaczęła głodować. I robiła to konsekwentnie przez prawie rok. Chudła, jednak nie czuła się z tym dobrze. Znikały kilogramy, ale jednocześnie znikało jej radosne usposobienie. Po zakończeniu diety rzuciła się na jedzenie. „Zawsze byłam pączkiem, nie będę już z tym walczyć. To wymaga ode mnie za dużo pracy!”– stwierdziła. 

Żal mi aktorki, bo taki ciągły, niepohamowany głód, jaki ona czuła i zapewne nadal czuje, to coś strasznego, ale przy całej swojej sympatii do niej nie mogę powiedzieć, by książka była dobra. Gwit wszystko opisuje w sposób powierzchowny, nijaki. Często na przykład wspomina, że chodziła na imprezy, ale poprzestaje na wyliczeniu potraw stojących na stole oraz zapewnieniach, że było cudownie. Dlaczego cudownie, tego się nie dowiemy. O ślubie przyjaciół wspomina tylko tyle: „Przepiękna uroczystość, wspaniałe wesele. Jeszcze raz życzę Gosi wszystkiego najlepszego”. O urodzinach pisze, że były przecudowne i że „Oj, działo się na tej imprezie!”. Ale co się działo, nie informuje. Poza tym ciągle zapewnia, jaka to jest szczęśliwa, jaką ma cudowną rodzinę i cudowne przyjaciółki (przymiotnik „cudowny” powtarza się milion razy), przesyła za pośrednictwem książki podziękowania dla rodziców itd. Czytanie tego jest nużące. Ona nawet nie rozumie albo nie potrafi przyznać, że dieta, na którą ją namówiono, okazała się szkodliwa. Przecież gdyby nie ta głodówka, nie doszłoby do gigantycznego efektu jo-jo. 

„Otyłość to choroba, która polega na tym, że metabolizm jest zwolniony i organizm nie spala tak jak u zdrowego człowieka. Jest uznawana za jedną z chorób cywilizacyjnych” – tłumaczy pani Dominika. Ale dlaczego nie wspomina, że ta choroba bierze się też stąd, że chory je więcej, niż potrzebuje? Gdyby zdrowy człowiek wpychał w siebie tyle, co autorka, to przecież też by tego nie spalił i szybko przytył. W kilku miejscach książki autorka zdradza, jak wyglądał jej jadłospis, i naprawdę jeżą się od tego włosy na głowie.

Dla kogo jest ta książka? Chyba tylko dla fanów Dominiki Gwit oraz osób, które chcą się przekonać, jak trudno walczyć z otyłością. Na pewno nie nadaje się dla tych, którzy szukają wsparcia w odchudzaniu, bo aktorka wcale do tego odchudzania nie zachęca. Przytyła na przykład w ciągu pół roku dwadzieścia kilogramów i twierdzi, że to żadna tragedia. Utrzymuje, że jako grubaska czuje się szczęśliwsza i bardziej kobieca niż wtedy, kiedy była szczupła. Najważniejsze, by dobrze się czuć w swoim ciele i być zdrowym. Jakim cudem ona teraz czuje się dobrze, skoro przy o wiele mniejszej wadze narzekała na przejmujący ból kolan i kręgosłupa, tego ja, szczerze mówiąc, nie rozumiem. 

---

Dominika Gwit, „Moja droga do nowego życia”, Muza, 2016. A tu kilka cytatów z tej książki.