„Chorzy na miłość” Manuel Vicent

Zapragnęłam przeczytać coś z literatury hiszpańskiej, ale wybrałam źle, bardzo źle. Sięgnęłam mianowicie po „Chorych na miłość” Manuela Vicenta. Ta minipowieść okazała się nieprzyjemna, nudna, z koturnowymi dialogami i odrażającymi postaciami. Autor ewidentnie ma obsesję na punkcie seksualności i krwi, bo ciągle o nich pisze. Od czasu do czasu zamieszcza opis pięknej przyrody czy wiersz hiszpańskiego poety, po czym znowu powraca do swoich ulubionych tematów. W efekcie warstwy erotyczna i „krwawa” dominują nad psychologiczną i obyczajową.

Główni bohaterowie noszą imiona Bogdan, Ana i David. Ten pierwszy, z zawodu pianista, pochodzi z Rumunii. Przyjechawszy do Madrytu, żebrał na ulicach, dopóki Ana nie wzięła go pod opiekę. Jeszcze tego samego dnia, kiedy się poznali, w swoisty sposób okazał jej wdzięczność – otóż „Ana została od stóp do głów spryskana moczem Rumuna, który niczym drapieżca oznaczył jej ciało jako własne terytorium”[1]. Bohaterce to się spodobało i nie tylko nie protestowała, kiedy pchnął ją nożem i zaczął chłeptać krew z rany, ale poczuła rozkosz. Niemiłosiernie brudny imigrant zapragnął, by i ona mogła poczęstować się jego płynami ustrojowymi. „Sam rani się nożem i zmusza mnie, żebym piła jego krew. Kaleczy sobie ramię, udo, cokolwiek i przytrzymuje mi głowę, żebym piła z tego źródła. Jest słodka. Słodka”[2] – opowiada Ana. 

Trzeci z bohaterów, David, profesor literatury i miłośnik poezji, jest trochę normalniejszy, niemniej to straszna ciapa. „Byłem konformistą. Dlatego płomienie oświetlają teraz moją klęskę”[3] – mówi. Nigdy wcześniej nie walczył o kobietę, dopiero Ana wyzwala w nim siłę i odwagę. Ale konfrontacja z Bogdanem, który uważa, że mężczyzna powinien zachowywać się jak samiec z puszczy i toczyć bój o samicę, nie będzie łatwa. Jeśli chodzi o picie krwi, David tego nie robi, ale jednocześnie nie uważa kaleczenia partnerek za obrzydliwą zabawę  sadomasochistyczną, tylko za ofiarę składaną bogom. 

Autor nie szczędzi szczegółów dotyczących życia seksualnego tych antypatycznych bohaterów. Dowiedziałam się, jak wyglądała pierwsza wizyta Davida u prostytutki, jak zabawiał się ze śliczną pokojówką, w jakich okolicznościach Ana straciła dziewictwo, w jaki sposób David ją uwodził... Niektóre przygody tych par wydały mi się mało realistyczne. Autor twierdzi chociażby, że kiedy David podczas wizyty w burdelu wszedł do pustej łazienki, poczuł nagle na twarzy podmuch i na jego policzku pojawiła się krew, choć żadnej rany nie było. Innym razem, gdy bohaterowie leżeli sobie w lesie, podeszła do nich rodzina jeleni i to tak blisko, że Ana wyraźnie usłyszała bicie ich serc, a „wilgotny oddech łani otulił jej ciało”[4].

Gdyby przynajmniej powieść została napisana pięknym językiem! Ale nie jest. Manuel Vicent lubuje się w porównaniach i metaforach, które wzbudzają nie tyle podziw, co politowanie, a nawet śmiech, bo jak tu się nie roześmiać, kiedy się czyta, że „Ana też nie miała do tej pory okazji goszczenia w sobie mężczyzny po przejściach, który wchodził w jej ciało niczym rozbitek do spokojnej zatoki”[5], albo że David mówi do ukochanej: „Nie istnieje rzeka bardziej obfita w wodę niż twoje łono”[6]. Poza tym autor ciągle raczy czytelnika pseudomądrościami w rodzaju: „W każdym ciele bardzo głęboko kryje się zaginione miasto, które ma płynność trzewi i błyszczy fosforem kości”[7], „Im brudniej jest wokół a dusza bardziej zgnębiona, tym większym blaskiem rozbłyśnie piękno”[8], „Kobieta czuje, póki rządzi, aż w końcu składa siebie na ołtarzu poświęcenia”[9] – i tak dalej, i tak dalej. 

Moja ocena: 2/6. 

---

[1] Manuel Vicent, „Chorzy na miłość”, przeł. Weronika Ignas-Madej, Muza, 2005, s. 113.

[2] Tamże, s. 63.

[3] Tamże, s. 121. 

[4] Tamże, s. 81.

[5] Tamże, s. 35. 

[6] Tamże, s. 148. 

[7] Tamże, s. 151. 

[8] Tamże, s. 59.

[9] Tamże, s. 113.