„Opactwo Northanger” Jane Austen

Niektórzy twierdzą, że „Opactwo Northanger” jest najsłabszą książką Jane Austen, ja jednak uważam, że nie tyle najsłabszą, co po prostu inną. Skonstruowana jako parodia powieści gotyckich, zawiera wiele dygresji, zabawnych scen i na pewno jest lżejsza w czytaniu niż „Duma i uprzedzenie”, ale czy to wady? Chyba nie. Ja w każdym razie podczas czytania „Opactwa...” bardzo dobrze się bawiłam. 

O czym jest „Opactwo...”? W powieści tej Austen pokazała „wchodzenie w świat” pochodzącej z wielodzietnej rodziny, siedemnastoletniej Katarzyny Morland. Rodzice jej mieszkali na wsi, nie znali prawie żadnych młodych osób, toteż z chęcią przyjęli propozycję poczciwej sąsiadki, która chciała, by Katarzyna towarzyszyła jej w wyprawie do uzdrowiska w Bath. Wkrótce Katarzyna, pełna nadziei na poznanie nowych przyjaciół, wyruszyła w swoją pierwszą w życiu podróż. Odwiedziła nie tylko Bath, ale też Opactwo Northanger. Podczas tych wyjazdów doznała mnóstwa wrażeń, przekonała się, jakie niebezpieczeństwa czyhają na niedoświadczoną osobę i poznała zarówno ludzi dobrych, jak i złych.

Katarzyna jest naiwna, prawdomówna, skromna. Nie umie prowadzić rozmów w sposób błyskotliwy. Nie rozumie intryg, nie zauważa, kiedy ktoś z niej drwi lub nią manipuluje. A kiedy nawet zauważa, grzecznie udaje, że nic się nie stało. A jednak ma w sobie coś ujmującego, jakąś wrodzoną prawość charakteru i tym zdobywa sympatię czytelnika. Z czasem okazuje się, że Katarzyna umie jednak oprzeć się złym wpływom, a jej naiwność wynika nie z głupoty, lecz po prostu z braku doświadczenia. 

Czytając „Opactwo...”, pomyślałam sobie: potwierdza się zasada, że nic tak nie ożywia powieści jak czarny charakter. Bo czyż pełni wad, trochę nawet karykaturalni Izabella i John Thorpowie nie są najciekawszymi bohaterami drugoplanowymi? Tak to już jest, że ze szlachetnymi osobami dobrze jest mieć do czynienia w codziennym życiu, na kartach powieści często wypadają one bezbarwnie i trochę nużą. A o takim Johnie czyta się ze złością, a zarazem z ogromną ciekawością.

Nigdy nie należałam do czytelników stroniących od klasyki, czasami sięgam po Balzaka czy nawet po Kraszewskiego, ale muszę powiedzieć, że Austen jest jedyną znaną mi dziewiętnastowieczną pisarką, w której powieściach nie znalazłam dłużyzn. Nawet kiedy czytałam o balach, strojach i zalotach, nie kusiło mnie, by ominąć kilka stron. Austen najwyraźniej znała sztukę wykreślania niepotrzebnych, rozwlekających fabułę scen. Do tego posługiwała się ciekawym, potoczystym językiem. Nic, tylko czytać i się zachwycać! 

Moja ocena: 5/6.