„Raport z Północy” Andrzej Pilipiuk

Od zawsze lubiłam wszystko, co skandynawskie, kiedy więc dowiedziałam się, że Andrzej Pilipiuk wydał książkę o swoich wycieczkach do Szwecji i Norwegii, postanowiłam wreszcie zapoznać się z tym pisarzem. Jednak to zapoznanie się nie było miłe. Dlaczego? Bo autor ciągle komuś zazdrości, kogoś krytykuje, obraża, a nawet okazuje żal, że pewne grupy ludzi nie zostały zamordowane. Według niego Anders Breivik powinien zabijać uchodźców wyznających islam, a Inkwizycja – więcej innowierców. „Heretyków po prostu należało łapać, nawracać, zatwardziałych karać, izolować, a w wielu przypadkach po prostu likwidować jako groźnych psychopatów. (...) Problem widzę wyłącznie w tym, że inkwizytorzy obiboki za mało przykładali się do roboty!”. Ulubione słowo Pilipiuka to „ćwok”. Tak określa swoich kolegów szkolnych oraz osoby, których nawet nie poznał osobiście, ale które miały bogatszych rodziców niż on lub w inny sposób go irytowały. A ponieważ swoimi żalami i pełnymi nienawiści poglądami dzieli się bardzo często, trudno mi było czytać „Raport z Północy” bez uczucia obrzydzenia.

Pilipiuk uważa siebie za przykładnego Polaka i katolika. Wierzy w zamach smoleński, gniewają go rozwody, patchworkowe rodziny, aborcje, eutanazje i oczywiście ateiści. Wśród osób, na których wiesza psy, znajduje się Astrid Lindgren. Uwielbiał jej powieści, ale kiedy dorósł, odkrył, że w żadnej nie opisała rodzinnego wyjścia do kościoła, na domiar złego zachowywała się skandalicznie – odrzuciła Boga, zawiodła dzieci, które rzekomo tak kochała, „pomagała jakimś lewackim papaprańcom podpalić swój świat” i „jak Knut Hamsun poszła w służbę łajdaków”. Hamsun, jak wiadomo, popierał Hitlera, więc zarzuty Pilipiuka wobec autorki „Pippi Långstrump” są bardzo poważne. 

Pierwsza część książki to wspomnienia z dzieciństwa. Pilipiuk był spostrzegawczy – kiedy tylko wyrósł z pieluszek, zaczął zauważać, jak bardzo Polacy są poszkodowani w stosunku do obywateli krajów zachodnich. Nie mógł wyjechać za granicę, jeść bananów, nie miał ładnego piórnika, w szkole uczono go tylko rosyjskiego. Nieznajomość języków do dziś przysparza mu mnóstwa problemów (dlaczego nie podjął nauki angielskiego już po upadku komuny, tego nie wyjaśnia). Na wszystko brakowało pieniędzy, na podłączenie telefonu trzeba było czekać kupę lat, wśród rówieśników niewielu było takich, z którymi chciałby usiąść przy jednym stole. Pilipiuk dobrze pamięta wszystkie szczegóły tego trudnego dzieciństwa. Z jednej strony podziwiam jego doskonałą pamięć, z drugiej nieco się dziwię, że facet po czterdziestce aż tak mocno podnieca się prawdziwymi lub urojonymi cierpieniami zaznanymi kilkadziesiąt lat temu. Czyżby od tamtego czasu nie miał innych zmartwień? Pewnie miał, ale widać, że nie umie zapomnieć, że pielęgnuje w sobie zazdrość i poczucie krzywdy.

A co Pilipiuk sądzi o Szwecji? Już nie ma o niej tak dobrego zdania jak kiedyś. Teraz jest to „Kraj tolerujący gejów, lesbijki, transwestytów, zoofilów, kazirodców, a ostatnio nawet pedofilów”. Wszędzie widać gromady wyznawców islamu, dochodzi do mnóstwa aborcji, słowem – Szwecja stała się „ruiną mentalną”.  

Autor tej książki spełnił swoje marzenie: odwiedził Skandynawię, i to więcej niż raz, zechciał podzielić się z czytelnikami swoimi wrażeniami. Dlaczego więc go nie podziwiam? Ano dlatego, że tych wrażeń jest zaskakująco mało. Nie dałoby się nimi zapełnić całej książki, Pilipiuk wpadł więc na pomysł, by zwiększyć jej objętość wstawkami wyglądającymi na poprzerabiane wpisy z Wikipedii. W efekcie spora część „Raportu” to wykłady napisane nieznośnie suchym językiem, przeładowane faktami historycznymi i datami. Takie teksty pasują do podręcznika, w książce aspirującej do miana podróżniczej bardzo rażą. Na domiar złego Pilipiuk wysnuwa cudaczne wnioski – na przykład że globalne ocieplenie to wymysł, bo on widział lodowiec – i nie zawsze wie, co oglądał. Słynną rzeźbę Hemlös rav stworzoną przez Laurę Ford i poświęconą bezdomnym uznał za pomnik ku czci lisa Reinicke!

To przecież nie żaden lis Reinicke, tylko rzeźba Hemlös rav

A oto dwie jego przygody: własnoręcznie wykonał na balkonie jakieś popiersie i umieścił je w skandynawskim lesie. Kiedy mu powiedziano, że nie wolno stawiać pomników bez zezwolenia, bardzo się oburzył: „A jaki konkretnie paragraf tego zabrania? A nawet jeśli jakiś zabrania, to NIE CZYTAM PO SZWEDZKIEMU. I generalnie mam to w d...”. Innym razem w jednym z odwiedzanych miast zobaczył mężczyzn o „przydymionej karnacji”. Choć nie byli pijani i zachowywali się spokojnie, poczuł lęk pomieszany z niechęcią. Dlaczego? Ano dlatego, że „nie pasowali do architektury”.

Motyw strachu przed uchodźcami przewija się przez całą książkę. Pilipiuk nie widział nigdy, żeby byli agresywni, ale bardzo się ich boi, w wyobraźni tworzy przerażające wizje przyszłości. Jeszcze trochę, a opanują całą Europę, „czeka nas życie pod islamską okupacją na prawach Żydów zamkniętych w gettach”. Źle postąpił Anders Breivik, bo zamiast atakować norweskich nastolatków, „powinien strzelać do muzułmanów, palić ich domy i wysadzać meczety. Powinien polować na każdego śniadolicego, który odłączy się od stada. Zabijać lub okaleczać”. Jak widać na zdjęciu zamieszczonym na okładce tej nieszczęsnej książki, Pilipiuk jest już gotowy do walki z niepasującymi do skandynawskiej architektury intruzami – na sobie ma wdzianko w barwach Szwecji, a w dłoni trzyma pistolet.

Moja ocena: 1/6.

---
Źródło cytatów: Andrzej Pilipiuk, „Raport z Północy”, Fabryka Słów, 2017