„Tamtego lata” David Baldacci

Po przeczytaniu książki pt. Tamtego lata mogę zgodzić się z osobami, które twierdzą, że David Baldacci to taka Danielle Steel w spodniach. Pisze równie płytko, chaotycznie i mało realistycznie, jak ta producentka czytadeł.

Główny bohater Tamtego lata nazywa się Jack Armstrong i choruje na jakąś nieokreśloną chorobę: nie da rady chodzić, jest odżywiany i nawadniany za pomocą kroplówek. Lekarze przewidują, że niedługo umrze. Mężczyzna leży w łóżku i rozmawia z bliskimi, pisze także listy do żony, które ona ma przeczytać dopiero po jego śmierci. Żona bardzo go kocha i czule się nim opiekuje, jednak pewnego razu, akurat w wieczór wigilijny, zapomina kupić mu lekarstwa. Pomimo zapewnień bohatera, że nie trzeba, jedzie do apteki... i ginie w wypadku samochodowym. Troje dzieci małżonków trafia pod opiekę krewnych, a Jack Armstrong do hospicjum.

Pisząc tę powieść, Baldacci nie zadbał o realizm. Główny bohater zdrowieje w cudowny sposób. Rurkę do oddychania, która od wielu miesięcy tkwi w jego nosie, bez problemu sam sobie wyciąga i wkłada, nie czując dyskomfortu ani bólu (a przecież wnętrze nosa powinno być bardzo obolałe). Przebywając w hospicjum, wciąż włącza i wyłącza aparat tlenowy, a w pewnym momencie wstaje, idzie sam do łazienki i nikt z personelu tego nie zauważa (jeżeli pielęgniarki śpią, Baldacci mógłby wspomnieć o tym chociaż słowem). A rehabilitacja bohatera, odbywana w odpowiednim szpitalu, polega na skakaniu przez skakankę, robieniu pompek i podnoszeniu sztangi...

Kiedy Jack przebywa jeszcze w hospicjum, umawia się z lekarzami, że na jego znak odłączą oni aparaturę utrzymującą go przy życiu. Lekarze ochoczo się zgadzają. Wydaje mi się, że Baldacci nie przemyślał dokładnie tej sceny powieści. Lekarze wcale nie są skłonni do tego, by na czyjeś życzenie odłączać respirator, gdyż w przypadku śmierci pacjenta narażeni byliby na sprawy sądowe zakładane przez krewnych zmarłego. W Stanach eutanazja nie jest legalna. Lekarze, którzy pomagają chorym umrzeć, wyrzucani są z pracy, a także karani przez prawo.

Tak więc – nie polecam. Słabe to. Moja ocena: 2/6.