Dokąd Danielle Steel potajemnie jeździ furgonetką, czyli „Życie na ulicy”

Ci, którzy zaglądają na mojego bloga, być może się zdziwią: jak to, ona i Danielle Steel? Tak, tym razem sięgnęłam po Steel, ale nie dlatego, że nagle rozsmakowałam się w jej twórczości, tylko ze względu na poruszony temat. Nie wiedziałam wcześniej – a założę się, że i Wy nie wiecie - co bogata autorka bestsellerów robi w niektóre wieczory i dokąd potajemnie jeździ furgonetką, która należała do jej nieżyjącego już syna Nicka. Do tej furgonetki pakuje kupione za własne pieniądze śpiwory, kurtki, dresy, bieliznę, buty, płachty brezentowe, przybory kosmetyczne, latarki, żywność. I teraz już łatwo się domyślić, że wiezie te rzeczy dla bezdomnych, których w San Francisco jest wyjątkowo dużo. Jednorazowo obdarowuje do trzystu osób i z żalem, że nie może pomóc wszystkim, wraca do swojego domu.

Bezdomnych zaczęła wspierać po samobójczej śmierci syna Nicka. Najpierw były miesiące koszmarnego bólu, kiedy brakowało jej sił nawet na włożenie ubrania. Ale miała inne dzieci, musiała jakoś żyć. „Głos z góry” nakazał jej pomagać biednym, poza tym przyszło jej do głowy, że obcując z innymi nieszczęśnikami, zapomni choć na trochę o swoim cierpieniu. Przedtem nie tylko nie interesowała się bezdomnymi, ale nawet się nimi brzydziła. Kiedy Nick, chłopiec bardzo wrażliwy na krzywdę innych, zatrzymywał się przy nich, odciągała go, bo brud, bo brzydki zapach, bo zarazki... Kiedy Nick zmarł, całkowicie się zmieniła. Brała jego furgonetkę, ładowała  torby z rzeczami i jechała do miejsc, w których koczowali bezdomni. Robiąc to, miała wrażenie, że w ten sposób zbliża się do zmarłego syna. 

A teraz kilka nudnych faktów. San Francisco zupełnie sobie nie radzi z problemem bezdomności. Co jakiś czas władze miasta urządzają jakieś akcje, polegające głównie na tym, że kloszardom rozdaje się bilety autobusowe do innych miast. Inna, wyjątkowo okrutna metoda to niszczenie śmieciarkami kartonowych budek i tobołków z rzeczami. Pomysłodawcy tej akcji twierdzą, że jeżeli bezdomni stracą swój dobytek, wyprowadzą się gdzieś. Ale tak się nie dzieje, oni nadal na ulicy zostają, tyle że w jeszcze gorszej nędzy. Nie mają dokąd pójść, do pracy nikt ich nie przyjmie, poza tym większość bezdomnych to chorzy psychicznie, tak niezaradni i oderwani od rzeczywistości, że nie potrafią dotrzeć nawet do darmowych stołówek czy noclegowni. Nie są w stanie stać w długich kolejkach i wypełniać dokumentów, a z noclegowni i tak zostaną wyrzuceni, bo nie spełniają warunku, by „nie zachowywać się dziwacznie”. 

Książkę warto przeczytać, żeby poznać inną twarz bestsellerowej autorki i dowiedzieć się, jak żyją ci najbiedniejsi z biednych. Ale nie trzeba nastawiać się na głębokie analizy problemu bezdomności, bo Steel ma czułe serce, ale nie jest zdolna do wnikliwości. Te wspomnienia napisała tak samo powierzchownie i chaotycznie jak swoje powieści, często powtarzając te same informacje. Tłumaczenia Roberta P. Lipskiego też nie mogę pochwalić, bo jest niechlujne i łatwo w nim znaleźć językowe kwiatki. Oto dwa przykłady: „choć nosi czyste, sportowe obuwie, buty bardzo szybko się brudzą” (str. 100), „wielu bezdomnych, którzy na pozór funkcjonują normalnie, wcale tacy nie są” (str. 89). 

Moja ocena: 3/6.

---

Danielle Steel, „Życie na ulicy. Jedenaście lat pomocy dla bezdomnych” („A Gift of Hope”), przeł. Robert P. Lipski, G+J, 2012.