Romek Pawlak: „Dziewczyna z lustra”. Recenzja oraz nieprzyjemna informacja

Zacznę od nieprzyjemnej informacji. Wbrew temu, co twierdzi Akapit Press, „Dziewczyna z lustra” Romualda Pawlaka nie jest nowością, tylko wznowieniem „Dziury w sercu”. W książce i na stronie wydawnictwa nie dostrzegłam żadnej wzmianki na ten temat. Sprzedawanie starych powieści pod zmienionym tytułem i z napisem „wydanie pierwsze” lub „nowość” uważam za jedną z najbrzydszych praktyk wydawniczych. Przecież kupujący może się nie zorientować, że nabywa odgrzewany kotlet, i zmarnować pieniądze.

No dobrze, przejdę teraz do recenzji. „Dziewczyna z lustra” opowiada o trzynastoletniej półsierocie, której grozi umieszczenie w domu dziecka. Na szczęście podstarzała, schorowana ciocia Stasia postanawia wziąć ją pod opiekę. W ten sposób Faustynka trafia do nowego miasta i nowej szkoły. Niestety, tutejsze gimnazjalistki są obłudne i puste wewnętrznie. Całymi dniami plotkują o kosmetykach i ciuchach, co nudzi naszą bohaterkę. Zresztą i tak nie miałaby czym im zaimponować – nie potrafi znaleźć sobie chłopaka, używa najtańszego kremu z Biedronki, a ubrania kupuje w second handzie. Na domiar złego ciocia, nie przejmując się jej zazdrością, wciąż zaprasza do domu małego Jacka z sąsiedztwa.

Autor wprowadził do powieści aż troje dzieci z wielkimi problemami. Obok osieroconej Faustyny i chłopczyka z pijackiej rodziny mamy tu jeszcze Hankę z zaburzeniami psychicznymi. Przyłapana w szkole na kradzieży portfeli, stała się obiektem nienawiści i szyderstw. Ma zamożnych, miłych rodziców, znakomicie się uczy, dlaczego więc cierpi na kleptomanię? Romuald Pawlak nie szuka na siłę wyjaśnień, pokazuje, że niektórych patologicznych zachowań nie da się wytłumaczyć. I za to dostaje ode mnie plusa, bo nie znoszę pisarzy, którzy na wszystko mają odpowiedź.

Dziwne, że w Święto Zmarłych sierotka nie odwiedza grobu matki. Nie można tego osobliwego zachowania usprawiedliwić brakiem pieniędzy, bo przecież bohaterkę i jej ciocię stać było na nowy komputer oraz drukarkę. Osoba w głębokiej żałobie wolałaby raczej kupić bilet pozwalający dojechać na cmentarz i znicz niż urządzenia elektroniczne.

„Związek do remontu” ogromnie mnie rozczarował, tymczasem o „Dziewczynie z lustra” właściwie nie mogę powiedzieć złego słowa. Postacie płci żeńskiej nie są tak płytkie i opętane popędami jak w tamtym czytadle. Autor zadbał o wiarygodność i popracował nad pogłębieniem psychologicznym Faustynki. Udało mu się pokazać jej wyobcowanie i tęsknotę za nawiązaniem bliskich więzi z ludźmi. Pierwsza połowa książki może się nieco dłużyć, bo opisywane są sprzeczki gimnazjalistek i daremne poszukiwania chłopaka, potem akcja przyspiesza, a zakończenie trzyma w napięciu i wzrusza. Okazuje się, że Romuald Pawlak jednak umie grać na emocjach czytelników i sprawić, by ci drżeli o los bohaterki.

Moja ocena: 4/6.

---
Romuald Pawlak, „Dziewczyna z lustra”, Akapit Press, 2017.