„Emil 2, czyli kiedy nieszczęśliwe są psy – nieszczęśliwy jest cały świat” Jędrzej Fijałkowski

Kiedy kilka lat temu czytałam książkę „Emil, czyli kiedy szczęśliwe są psy, szczęśliwy jest cały świat”, nie przyszło mi go głowy, że będę miała okazję poznać dalsze losy sympatycznego doga. Ale oto ukazał się „Emil 2, czyli kiedy nieszczęśliwe są psy – nieszczęśliwy jest cały świat”.

Dla przypomnienia: gdy Jędrzej Fijałkowski po raz pierwszy zobaczył Emila, ten ważył zaledwie czterdzieści kilogramów, choć powinien osiemdziesiąt, poza tym miał mnóstwo chorób i wyglądał odrażająco. Człowiekowi, który go przygarnął, odpłacił przeogromną miłością. Szybko stał się jego najlepszym przyjacielem, towarzyszem spacerów, a także... partnerem do rozmowy.

W książce można poczytać, w jaki sposób dog i pan spędzali razem czas. Akurat kiedy Emil skończył pięć lat, przeprowadzili się na mazowiecką wieś. Dom kupiony przez Fijałkowskiego był ogromny i zarazem bardzo zrujnowany. „Na inną drogę, nowe szukanie – życia nie starczy. Zakotwiczyć trzeba w tym, co jest”[1] – stwierdził autor i rozpoczął remont. Na szczęście we wspomnieniach nie ujawnił szczegółów urządzania się w nowym miejscu, bo to nudziłoby czytelnika.

Jędrzej Fijałkowski sprawia wrażenie człowieka mającego dobre podejście do życia: nie narzeka, nie goni za tym, co nieważne, dostrzega piękno przyrody, kocha zwierzęta. I właśnie: podpowiada, co robić po stracie psa. Miłość do zwierzaków łączy się z wielkim cierpieniem, bo przecież one odejdą wcześniej niż my. Czy trzeba latami rozpaczać i zapewniać, że już nigdy nie weźmie się psa? A może przeciwnie: dla uczczenia pamięci tego, który umarł, przygarnąć kolejnego? Przecież tylu ich wegetuje w schroniskach, marząc o misce jedzenia, domu, opiekunach.

Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała, że Andrzej P. Załęski, który robił korektę tej książki, powinien zmienić pracę. Za to pochwalić mogę osobę odpowiedzialną za szatę graficzną. Bardzo podobało mi się, że każdy rozdział został poprzedzony zdjęciem doga.

Ostatnie kartki są bardzo wzruszające. Ale nic więcej nie napiszę, by nie zdradzać za dużo z treści. Wkleję za to dwa cytaty:

Na wsi zupełnie inaczej jesień przychodzi niż w mieście. A może to w ogóle inna jesień, tylko tak samo się nazywa?[2]. 

Szliśmy razem, noga w nogę, nie wyprzedzał, nie zostawał w tyle, czułem jego obecność namacalnie przy dłoni, ciepło bijące od jego aury i to zwyczajne, od ciała. Teraz, kiedy czasem idę z kimś innym, nawet równie blisko, to jednak jest to tak daleko, że tego ciepła ani jednego, ani drugiego już nie ma. Ni grama[3]. 

---
[1] Jędrzej Fijałkowski, „Emil 2, czyli kiedy nieszczęśliwe są psy – nieszczęśliwy jest cały świat”, Ars Scripti-2, 2017, str. 100.
[2] Tamże, str. 135.
[3] Tamże, str. 206.