Jeszcze jedna historia o nowotworze, czyli „Lunia” Zazy Wilczewskiej

Książka liczy tylko 70 stron

„Ze strachem otwierałam drzwi sali. Lunia leżała wbita w poduszkę, skulona i jakaś okropnie pokurczona. Jak osaczone, nie dobite zwierzę. W ogóle jakby mniejsza, przeraźliwie smutna i zszarzała”[1]. 

Lunia to starsza siostra autorki. Zdiagnozowano u niej guza przewodu pokarmowego, a po jakimś czasie przerzuty do innych narządów. Po operacji znalazła się w strasznym stanie: nie mogła zasnąć, szarpała się, płakała z bólu. Doszło do tego, że lekarze przywiązali ją do łóżka. Zaza Wilczewska czuwała przy siostrze, a przy okazji poznała bliżej jej męża, troskliwą córkę Agatę i egoistycznego syna Mateusza. Agatę polubiła, ale Mateusz bardzo ją denerwował, bo zbyt szybko pogodził się z chorobą matki i – pomimo ukończonych czterdziestu lat – wciąż był kawalerem. Na tak lekceważące podejście do instytucji małżeństwa autorka nie mogła patrzeć spokojnie. Próbowała przemówić siostrzeńcowi do rozumu i opisała go w sposób pełen pogardy: „podstarzały synalek, zajęty wyłącznie sobą”[2], „motylek skaczący z kwiatka na kwiatek”[3]. W tym pragnieniu wyszydzenia Mateusza posunęła się chyba trochę za daleko, bo mnie, czytelniczkę, irytował nie wieczny kawaler, lecz ona, nierozumiejąca, że każdy ma prawo sam decydować, jak pokierować swoim życiem.

Dobrze by było, gdyby autorka skupiła się na temacie choroby siostry i powstrzymała od licznych dygresji, a przynajmniej jakoś te dygresje uporządkowała, oddzieliła choćby akapitem od tematu głównego. W książce smutne relacje z wizyt w szpitalu bez żadnego ładu i składu mieszają się z opisami wycieczki na Litwę, z ostrymi słowami krytyki wobec siostrzeńca i z banalnymi uwagami o sztuce i o potrzebach kobiet. „W życiu kobiety najważniejszy jest prawdziwy mężczyzna”[4] – twierdzi na przykład Zaza Wilczewska. Albo: „A tak naprawdę, kobieta jest zdolna do wszystkiego”[5]. Ponadto autorka szczodrze dzieli się z czytelnikiem swoimi refleksjami na tematy religijne i urozmaica książkę cytatami z Coelho i z Leopolda Buczkowskiego (trochę to dziwne, że ktoś lubi jednocześnie Buczkowskiego i Coelho).

Tę króciutką książkę mogę polecić tylko osobom poszukującym prawdziwych historii o zmaganiach z chorobą nowotworową. Wiadomo, książek o tej tematyce niewiele wydano i każda jest na wagę złota, a „Lunia” ma tę zaletę, że nie kończy się źle i może chorego oraz jego bliskich pocieszyć.

---
[1] Zaza Wilczewska, „Lunia”, Bernardinum, 2004, str. 23.
[2] Tamże, str. 19.
[3] Tamże, str. 33.
[4] Tamże, str. 58.
[5] Tamże, str. 59.