„Opowieść rozbitka” Marqueza oraz film „Alive, dramat w Andach”

„Opowieść rozbitka” Marqueza to dramatyczna, pasjonująca książka w formie reportażu. Przedstawia historię prawdziwą: w roku 1955 Luis Alejandro Velasco wypadł za burtę statku. Po czterech dniach poszukiwań uznano go za zmarłego. Tymczasem on wciąż żył. Bez jedzenia, bez słodkiej wody oraz bez ciepłego okrycia przez dziesięć dni dryfował na tratwie po Morzu Karaibskim i odnalazł się w odludnym zakątku Kolumbii.

Ta nieprawdopodobna, a jednak prawdziwa historia obiegła cały świat. Rozbitka uznano za bohatera. Powiedział, że to żadne bohaterstwo, on przecież tylko utrzymał się przy życiu. Ja jednak uważam, że nie każdy poradziłby sobie w takich warunkach, były przecież momenty, kiedy ocalenie życia wymagało wielkiej zręczności i przytomności umysłu, np. w chwili, gdy wywróciła się tratwa albo gdy dryfowała w stronę skał. Ja na widok rekina od razu wpadłabym do wody, tymczasem Luis wykazał się wielką odwagą.

Opowieść jest bardzo pięknie napisana, wydaje mi się, że Marquez nie tylko zadawał pytania i spisywał historię rozbitka, ale też trochę pomagał marynarzowi porządkować wrażenia, dobierać odpowiednie słowa, a ze słów budować zdania. Czytając, łatwo jest wyobrazić sobie ten morski bezkres wokół, palące słońce w dzień, przeszywające zimno w nocy, rekiny, które chcą pożreć rozbitka, ryby i różne morskie stwory, które pływają wokół, a jednak nie dają się złapać...

„Opowieść rozbitka” składa się ze wstępu, w którym G.G.M. wyjaśnia, jak doszło do napisania książki i napomyka o dalszych losach bohatera, z czternastu reportażowych rozdziałów oraz z posłowia napisanego przez Rajmunda Kalickiego. W posłowiu przeczytamy o tym, że wielu Latynosów kojarzy Marqueza bardziej jako dziennikarza niż autora powieści.

Moja ocena: 6/6.

Kadr z filmu "Alive, dramat w Andach"

A przedwczoraj obejrzałam film pt. „Alive, dramat w Andach” (1993, reż. Frank Marshall), który również potwierdza tezę, że rozbitkowie mogą przeżyć w nawet najbardziej niesprzyjających warunkach i że nie wolno zbyt szybko rezygnować z poszukiwań. W tym filmie, opartym na historii prawdziwej, widzimy katastrofę samolotu i pokaleczonych, zszokowanych ludzi, którzy znaleźli się w niedostępnym zakątku gór. Wielu rozbitków zmarło na skutek obrażeń i z wyziębienia, ale aż 16 osób przez kilkadziesiąt dni utrzymało się przy życiu.

Nieszczęśni pasażerowie samolotu nie mieli lekarstw, ciepłej odzieży, jedzenia. Jednak skoro przetrwali przez tyle dni, musieli coś jeść. Co więc jedli? Jeden z rozbitków wpadł nagle na pomysł, że przecież nie trzeba głodować, bo dokoła leży dużo mięsa. A gdyby tak odkroić kawałek biodra nieżywego towarzysza i zjeść? Po wielu oporach ci skrajnie głodni ludzie zaczęli odżywiać się ludzkim mięsem i w ten sposób uniknęli śmierci.

Ten film pokazuje prawdę o naturze ludzkiej. Wielu rozbitków myśli tylko o sobie, przejmuje się tylko swoim cierpieniem. Biedna kobieta ze zmiażdżonymi nogami budzi w towarzyszach niedoli nie litość, lecz gniew, bo swoimi rozpaczliwymi jękami przeszkadza im spać. Któryś z młodych mężczyzn grozi jej, że jeżeli się nie zamknie, pobije ją. Niektórzy panowie potajemnie zjadają ostatnie zapasy... Są też tacy, którzy pomagają, którzy zamiast siedzieć we wraku samolotu i czekać nie wiadomo na co decydują się przejść przez Andy i sprowadzić pomoc.

Polecam i „Opowieść rozbitka”, i „Alive, dramat w Andach”. Jeśli ktoś zna książki z podobnymi historiami, bardzo proszę o polecenie.