„Dziecko Rosemary” Ira Levin

Rosemary i Guy, młodzi małżonkowie, wprowadzają się do nowego mieszkania w kamienicy o nazwie Bramford na Manhattanie. Kamienica ta ma bardzo złą reputację. Kiedyś mieszkały w niej kobiety zajmujące się kanibalizmem, a także sławny Adrian Marcato, który za pomocą czarów podobno wywołał żywego szatana. Wielu mieszkańców tego budynku popełniło samobójstwo, a w piwnicy znaleziono zwłoki noworodka...

Hutch, opiekun i przyjaciel Rosemary, ostrzega przed wprowadzeniem się do miejsca otoczonego tak złą sławą. Lecz młoda kobieta nie słucha przestróg. Według niej nowe mieszkanie ma cudownie staroświecką atmosferę, jest w nim i kominek, i przestrzeń, a Rosemary za nic nie chciałaby mieszkać w nowoczesnym mieszkaniu pozbawionym duszy.

Kadr z filmu

Rosemary urządza się, poznaje nowych sąsiadów. W pralni spotyka Terry, byłą narkomankę, która obecnie mieszka u państwa Casteved w lokalu 7A, Minnie oraz Romana. Ci starsi, zamożni ludzie pomagają zbłąkanej dziewczynie od nowa ułożyć sobie życie. Po kilku dniach Rosemary ze zdumieniem dowiaduje się, że Terry popełniła samobójstwo, rzucając się z okna. Jest to pierwsze z serii niezwykłych, pełnych grozy wydarzeń, jakie zaobserwuje Rosemary.

Mąż Rosemary, Guy, pracuje jako aktor. Lubi pochwały, jest człowiekiem nieco próżnym i budzi mniej sympatii niż jego żona. Rosemary zaś chciałaby być matką. Gdy zachodzi w ciążę, czuje ogromną radość. Odwiedza doktora Hilla, wybiera imię dla dziecka. Jednak jej szczęście szybko się ulatnia, a pojawia się niepokój, przekonanie, że wokół dzieje się coś złego, że dziecku grozi nieokreślone niebezpieczeństwo...

„Dziecko Rosemary” Iry Levina to klasyczny horror. Książka ukazała się w roku 1967. Myślę, że byłaby chętniej czytana, gdyby nie fakt, że Roman Polański nakręcił na jej podstawie bardzo znany film, który oglądali niemal wszyscy. Osoby, które znają zakończenie tej historii, nie chcą sięgać po książkowy pierwowzór. A szkoda, bo powieść jest bardzo dobrze napisana, wciągająca, panuje w niej atmosfera grozy i tajemniczości.

Polecam czytelnikom, którzy chcą „najeść się strachu”.