„W pogodni za dalekim głosem” Taichi Yamada

 

Dwudziestodziewięcioletni Tsuneo, główny bohater „W pogoni za dalekim głosem” Taicho Yamady, wraz z kolegami bierze udział w akcji łapania imigrantów nielegalnie mieszkających w Tokio. W trakcie pracy przydarza mu się coś wstydliwego – otóż czuje podniecenie seksualne, i to tak ogromne, że właściwie udaremniające pogoń za Banglijczykiem. Policjant jest przerażony, nie wie, jak wytłumaczyć się przed przełożonym i kolegami: „Co ja im teraz powiem? Że spuściłem się w spodnie, klęcząc przed podejrzanym, którego miałem aresztować?”[1]. 

Wkrótce bohater zaczyna słyszeć głos niewidzialnej kobiety. Nie wie, co o tym sądzić –  czy w ten niezwykły sposób daje o sobie znać duch mężczyzny, którego kiedyś bardzo skrzywdził? Czy to halucynacja, objaw choroby psychicznej? A może jakimś cudem wychwytuje wołanie kobiety, która istnieje w rzeczywistości? Niewidzialna istota ma ogromną moc, bo potrafi nie tylko mówić do policjanta, ale też wpływać na jego emocje i sprawiać, by zachowywał się w sposób dla siebie nietypowy, szokujący otoczenie. Biedny Tsuneo czuje więc podniecenie w nieodpowiednich chwilach, wybucha śmiechem, kiedy powinien być poważny...

Autor wykreował postać mężczyzny, którego nikt nie będzie podziwiał ani chciał naśladować. Tsuneo nie ma żadnych marzeń, tłumi emocje, jest tchórzliwy, unika konfrontacji. Nawiedzająca go kobieta mówi: „Niemożliwe, by ktoś szczęśliwy usłyszał mój głos”[2], tymczasem on wcale nie uważa się za nieszczęśliwego. Dopiero pod wpływem rozmów z nią zaczyna dostrzegać, jak bezbarwne i pozbawione treści jest jego życie. Czy na pewno powinien żenić się z Yosie, której nie kocha? Przecież takiej materialistce jak ona nie będzie mógł opowiedzieć o swoich udrękach i o Eriku. „Nawet po ślubie nie będzie mógł z nią o tym porozmawiać. Również historia z Portlandu będzie musiała zatonąć w mroku niepamięci”[3]. 

Ciekawym wątkiem jest praca bohatera. Tsuneo w młodości przebywał nielegalnie za granicą, z własnego doświadczenia zna więc wszelkie niedole imigrantów. Wie, w jak tragicznych warunkach mieszkają, z jakim trudem zarabiają pieniądze, jak silny jest ich lęk przed deportacją, jak niewiele osób im pomaga, a ci, którzy pomagają, nie zawsze kierują się czystymi pobudkami. Jako policjant imigracyjny Tsuneo często żałuje tych nieszczęśników, jednak dusi to uczucie, ma zresztą świadomość, że odsyłanie cudzoziemców to konieczność. „Ale co by się działo, gdyby całkiem otworzono granice? Straszne rzeczy”[4]. Zauważa, że jego kraj nie jest przyjazny dla obcych, że Japończycy nie chcą poznawać ich obyczajów i że „Świat wyobraźni Japończyków jest w gruncie rzeczy bardzo ciasny, przez co rozumienie kwestii wykraczających poza granice własnego państwa nie jest dla nich łatwe”[5].

Podsumowując, „W pogoni za dalekim głosem” to interesująca, melancholijna powieść z nutką humoru (czy może raczej tragikomizmu), widocznego chociażby w scenach pościgu za obcokrajowcem, ceremonii zaręczyn czy nieporozumienia ze sprzątaczką. Autor ukazuje człowieka ogromnie samotnego, zaczynającego zdawać sobie sprawę, że prowadzi  bardzo tandetne życie i tęskni za zmianą. Tylko czy po zdobyciu tej wiedzy Tsuneo będzie szczęśliwszy, niż był wcześniej? Czy pozna kogoś, kto zafascynuje go równie mocno jak właścicielka głosu? Zakończenie powieści nie wyjaśnia tajemniczych wydarzeń dziejących się wokół policjanta. Czytelnik zostaje z uczuciem niepokoju oraz wrażeniem, że poza rzeczywistością, którą zna, istnieje coś jeszcze i że „ludzkie wnętrze wymyka się spod kontroli”[6]. 

---

[1] Taichi Yamada, „W pogodni za dalekim głosem”, przeł. Anna Horikoshi, Muza, 2008, s. 17.

[2] Tamże, s. 68.

[3] Tamże, s. 57.

[4] Tamże, s. 44.

[5] Tamże, s. 20.

[6] Tamże, s. 66.