„Wichura i trzciny” Irena Krzywicka

W jednym z wywiadów Irena Krzywicka powiedziała, że najważniejsze w życiu kobiety jest macierzyństwo. W roku 1959 wydała „Wichurę i trzciny”, książkę na motywach autobiograficznych, dziś już przez mało kogo czytaną, a niesłusznie. Więcej osób zna „Wyznania gorszycielki” niż tę piękną, wartościową książkę o wspaniałej mamie i dzielnym synu.

Obecnie nasze pociechy nie wiedzą, co to polio, ale jeszcze 50 lat temu wirus ten był głównym zabójcą dzieci. Syn narratorki zachorował bardzo poważnie, nie był nawet w stanie samodzielnie oddychać. I tylko matka wierzyła, że zdoła postawić go na nogi. W tamtych czasach dostęp rodziców do dzieci leżących w szpitalu nie był tak łatwy jak dzisiaj, toteż narratorka zatrudniła się jako salowa, by w ten sposób czuwać nad swoim sparaliżowanym Grzegorzem. Potem, wbrew radom „życzliwych”, nie oddała go do zakładu, lecz przywiozła do mieszkania dzielonego z niemiłą sąsiadką i całymi dniami pielęgnowała, rehabilitowała, pocieszała. A nocami, choć była nieludzko zmęczona, nie potrafiła zasnąć, wciąż nasłuchiwała, czy syn nie przestaje oddychać...

Mimo że pisanie „Wichury i trzcin” musiało być dla Krzywickiej bardzo bolesne (pisała przecież o cierpieniu własnego dziecka), nie popadła w niepotrzebny patos ani ckliwość. Skupiła się na zdaniu relacji z codziennej walki o odzyskanie sprawności. Mało tego, pokazała, jak na tragedię patrzą inni ludzie. W tym celu wprowadziła postać sąsiadki, osoby wścibskiej i tak obłudnej, że aż komicznej.

W czasach, gdy media donoszą o wciąż nowych przypadkach maltretowania dzieci przez rodziców, dobrze poczytać książkę, która pokazuje prawdziwie matczyną miłość. Piękna i wzruszająca książka, polecam.